Takvimler 31 Temmuz 2021’i gösterdiğinde, Milas’ın Beyciler Mahallesi’nden yükselen duman, sadece gökyüzünü değil, hepimizin yüreğini karartmıştı. O gün başlayan yangın, 10 gün boyunca kontrol altına alınamadı; Türkevleri, Bozalan, Fesleğen, Akçakaya ve Çökertme mahallelerini, Kemerköy ve Yeniköy termik santrallerini tehdit etti. Alevler, Ören bantlarından Pınar, Dereköy ve Kalem istikametine doğru ilerledi. Sonuç: 13.464 hektar ormanlık alan, bir daha geri gelmesi onlarca yılı bulacak şekilde yok oldu.
Bugün, o büyük felaketin üzerinden tam 4 yıl geçti. Peki, bu sürede ne yaptık?
Yeşil Yeniden Doğar mı?
Yangının ardından bölgede çeşitli ağaçlandırma, fidan dikim ve doğal yeşillendirme çalışmaları yapıldı. Bazı alanlar kendini toparlamaya başladı, bazı bölgelerde ise doğa, kendi ritmiyle filizlenmeye devam ediyor. Ancak biliyoruz ki, 100 yaşındaki bir çam ağacının gölgesini yeniden görebilmek için, bir ömür beklemek gerekecek.
Verilerin Düşük Olması Başarı mı, Yoksa Şans mı?
Son yıllarda yangın verilerinin görece düşük olması elbette sevindirici. Ancak bu düşüş, gerçekten alınan önlemlerin başarısı mı, yoksa yanacak yerimizin kalmamasının acı bir sonucu mu? Bu sorunun cevabını dürüstçe kendimize sormamız gerekiyor.
Ders Aldık mı?
Yangın sonrası, yangın yollarının açılması, su ikmal noktalarının artırılması, gönüllü yangın ekiplerinin kurulması gibi adımlar atıldı. Ama hâlâ yeterli mi? Hâlâ yaz aylarında rüzgâr sert esince, orman köylerinde herkesin aklına önce yangın geliyor. Demek ki tam anlamıyla “rahat” değiliz.
Geleceğe Bakış
Orman yangınları sadece ağaçların değil, içinde yaşayan hayvanların, o ormanın gölgesinde nefes alan biz insanların da felaketidir. Önlem almak, sadece yangın söndürme ekiplerinin görevi değil; sigara izmaritini yere atmamak, anız yakmamak, orman içinde ateş yakmamak her birimizin sorumluluğudur.
Unutmayalım, doğa bize değil; biz doğaya muhtacız.
Ve doğa, ona ihanet edenleri, bir gün sessizliğiyle cezalandırır.
