Cumartesi Anneleri, 27 Mayıs 1995’ten bu yana her cumartesi günü Galatasaray Meydanı’nda oturma eylemleri düzenleyerek gözaltında kaybolan yakınlarını ve faili meçhul siyasi cinayetlere kurban giden yakınlarının faillerini arayanlardan oluşan bir topluluk olarak bilinmektedir.
Bu topluluk aslında küçük bir gurup gibi gözüken ama bütün güneydoğu ve Doğu Anadolu’muzda tüm aileler içerisinde yaşanmakta olan bir trajedidir. Maalesef bu acı, siyasilerimiz, özellikle iktidar partisi olarak, siyasi emellerine uygun hale getirilmiştir ve getirilmekte de devam edilmektedir.
Doğu ve Güneydoğu Anadolu’muzda halen devam etmekte olan “olağan üstü hal” uygulaması dolayısı ie, bu bölge halkımızın gecesinin, gündüzünün tedirginlikler içerisinde geçirildiği görülmektedir. Öyle ki, gecenin herhangi bir saatinde PKK terör örğüt üyesi kişilerin, herhangi bir vatandaşımızın evine giderek, o vatandaşımızdan kendi ihtiyaçları için küçük baş canlı hayvanlar ile, gittikleri evin gençlerinden bir veya birkaç kişiyi de yanlarından götürmeleri, bu bölge halkımızın yaşamakta oldukları trajedik olaylardan sadece biridir.
Bir kızının bu örgüt tarafından alıkonulmasını gören kızımızın ağabeyi, kardeşini korumak ve onun yanında olabilmek için bu örgüte katıldığı da bilinmektedir. Ne acıdır ki, bu evin 2.’nci oğlu olan ağabeyleri ise Türk silahlı kuvvetlerimizde askerlik görevini yapmaktadır.
İşte, Doğu ve Güneydoğu bölge halkımızın yaşamakta ve acılar çekmekte olduğu bu olayların dışında, bir başka dertleri ise, devletin, ailelere sadece gelir kapısı olması için kurduğu “koruculuk” tur. Bu sistem de ne yazıktır ki istenen sonucu verememiştir. Korucu olan kişi PKK terör örgütü ile çarpışmak için dağlarda kol gezerken, kurşun sıkacağı kişilerin ya kardeşi ya da akrabası olup olmadığını bilmemesi de büyük sıkıntılar doğurmaktadır.
Bu bölgelerimizde olan “koruculuk” sisteminin kaldırılması şarttır. Maddi bir yardım yapılmak isteniyorsa da, buna başka çözümler getirilmelidir. Görüldüğü gibi “cumartesi anneleri” bilindiği gibi bir gurup değil nerede ise bütün aileleri kapsayan bir sorundur.
Cumartesi Anneleri’nin 25 Ağustos 2018 tarihinde gerçekleştirilen olan 700. haftası, o zaman ki İçişleri Bakanı Süleyman Soylu’nun talimatı doğrultusunda, Beyoğlu Kaymakamlığı tarafından yasaklandı. Cumartesi Anneleri, Twitter’daki yaptığı paylaşımla, yasağa rağmen önceki 699 hafta gibi bu hafta da Galatasaray Meydanı’nda olacağını aktardı.
Cumartesi Anneleri’ne izin vermeyen polis, Beyoğlu’ndaki Hazzopulo Pasajı da dâhil anneler ve yakınlarının oturduğu pek çok noktaya biber gazı ve plastik mermiyle saldırdı, milletvekilleri ile basın mensuplarını tartakladı, çok sayıda kayıp yakını ve hak savunucusunu gözaltına aldı. Gözaltına alınan 34 kayıp yakını ve hak savunucusu akşam saatlerinde serbest bırakıldı. Devletin bu yaklaşımları, ne yazıktır ki, sadece provakatif ve siyasi amaç taşıyan bir oyundan ibarettir. Önümüz de yapılması düşünülen seçimlerde bir malzeme olacaktır. İşin garip tarafı ise, başta “Dem parti” olmak üzere, PKK terör örgütü üyelerinin af edilerek, dağılacağını düşünenlerinde bulunmasıdır.
Türkiye’nin son 50 yıllık tarihine bakıldığında, askeri müdahaleler ve kontrgerilla pratikleri sürecinde gerçekleşen ve geniş çaplı insan hakları ihlallerinin vuku bulduğu ciddi rejim değişiklikleri olduğu görülür
Her ne olursa olsun, içlerinin alev alev yandığı aşikar olan bu insanlar, evlatları için bir şeyler yapabilmek, ellerinden geldiğince, tepkilerini koymak adına toplanırlar her cumartesi günü. Buna karşın anlaşılmaz biçimde coplanırlar, hor görülürler…
